Τρίτη 3 Ιουνίου 2008
graffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.grgraffiti art-act@tellas.gr
Παρασκευή 23 Μαΐου 2008
ΑRT ACT: Τόποι ερωτικής χημείας της τέχνης
Συντάκτης : Ημ/νία καταχώρησης : 24/08/2007 14:17:58
--------------------------------------------------------------------------------
Του Κώστα ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Πριν ακόμα ανοίξει τις πόρτες του το ART ACT στο νοήμον κοινό και στους πρωτοκλασάτους εικαστικούς καλλιτέχνες και τους θεωρητικούς της τέχνης: αισθητικούς, ιστορικούς και τεχνοκριτικούς, για έναν ανοιχτό διάλογο ως τη διαλεκτική του ένταση και όχι παραπέρα στον καβγά του αντιπάλου, γέμισε ο χώρος του από γόνιμο ενθουσιασμό συμμετοχής. Και τώρα αναρωτιούνται οι καχύποπτοι και οι αφελείς ποιες είναι οι αιτίες αυτού του ενθουσιασμού.
Έχει πράγματι ιδιαίτερο ενδιαφέρον πριν απ' όλα η συνάντηση σε κοινό χώρο ή στίβο των ελεύθερων κοινωνικών ιδεών, καθώς αντέχουν στις αντιπαραθέσεις των διαφορετικών. Θερμό πεδίο και υλικό της μαχόμενης σκέψης των ριζοσπαστικών ενοραματικών προσανατολισμών.
Μικρός εις το δέμας ο χώρος του ART ACT, μεγάλες όμως σε μέγεθος οι πνευματικές και οι καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Στο χώρο συναντιούνται και τα δύο είδη, οι κάτοχοι ενός κάποιου πανεπιστημιακού παπίρ και οι συγγραφείς του επαναστατικού κοινωνικού στοχασμού και τέχνης, που τους στηρίζει το έργο τους, ίδιοι με τον νομπελίστα Πορτογάλο Σαραμάγκο ή τον Ρίτσο και τον Αλεξάνδρου.
Αυτή η συνάντηση συνουσίας έχει το καλό που δημιουργεί σχέσεις γονιμικής ερωτικής χημείας στην τέχνη. Και μακριά από τους αφορισμούς του Ζαν Μπωντριγιάρ, που ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι λέξεις και οι έννοιες ριζοσπαστικός, επαναστάτης, διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, αντίπαλα στρατόπεδα και άλλα. Μιλάει με αφελή αυτοπεποίθηση και αυταπάτη συνάμα για το τέλος της ιστορίας, της τέχνης, της ιδεολογίας και άλλα παρόμοια αποφθέγματα, θεωρητικά σλόγκαν μάλλον με επτασφράγιστα σελοφάν, έγκλειστα του ακινητοποιημένου κριτικού στοχασμού.
Τα ισχυρίζεται όλα αυτά ο Μπωντριγιάρ γιατί δεν πήρε μυρουδιά απ' τη σημερινή κοινωνική ιδεολογία και συμπεριφορά της υπαρκτής ατομικής πρωτοβουλίας με κριτική παρέμβαση και το είδος της ανυποχώρητης κοινωνικής αντιστασιακής συνείδησης κατά της κατεστημένης κοινωνικής εξουσίας, που τη συνθέτουν η κρατική και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Πανικόβλητες από τον φόβο μήπως και χάσουν τον λουφέ του κοινωνικού παραγοντισμού και του άκρατου επαγγελματισμού της τεχνεμπορίας. Αντίπαλός τους η ατομική πρωτοβουλία, που επιμένει να αυτοδιαχειρίζεται της δικής της παραγωγής τα πνευματικά και καλλιτεχνικά προϊόντα και να μην παραδίνεται στη μαστρωπία της ένοχης τεχνεμπορίας, που παράγει το έργο εκ προθέσεως σφάγιο της υπεροργανωμένης αγοράς του ηλεκτρονικού μετακαπιταλισμού. Δεν έχει πάρει μυρουδιά επίσης ο αγαπητός Μπωντριγιάρ την κυριαρχία της ηλεκτρονικής τεχνολογικής επανάστασης στο μέγιστο σήμερα.
Συντηρείται με παρωχημένες ιδέες και αντιλήψεις του ακινητοποιημένου παρελθόντος, καθώς και από τα αφοριστικά θεωρητικά σλόγκαν του μεταμοντέρνου τάχα. Αρκεί να βάλεις μια λέξη στο "μετά" και όλα έπονται και φαντάζουν πήλινος δράκοντας του καινούργιου. Αγνοεί το ειδικό βάρος της δυναμικής παρουσίας των σύγχρονων ηλεκτρονικών μεταβιομηχανικών κοινωνικών και τον ηλεκτρονικό τεχνολογικό πολιτισμό, αντίθετος στον ηλεκτρονικό τεχνολογικό ολοκληρωτισμό. Αν δεν υπάρξει βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων δεδομένων, η θεωρία θα αναπαράγει τον εαυτό της λέγοντας κουραφέξαλα συνθήματα, αντί να σκύψει στα νάματα των ποιητικών χρησμών του γίγνεσθαι.
Η ίδια η ιστορία απαντάει στο ερώτημα από μόνη της και δεν μας κάνει τη χάρη να αδρανούμε για λίγο έστω. Οι θεωρητικές πεποιθήσεις χωρίς αντίκρισμα και η επαλήθευση στην άγια καθημερινότητα, ανοιχτός ορίζοντας των πολλαπλών ροών στην τέχνη και τη σύγχρονη σκέψη, πάει ο κόπος χαμένος.
Το ART ACT τα διαπραγματεύεται όλα αυτά στον χώρο του με ωριμότητα και θάρρος ως σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, υποκείμενη στη δραματική έλλειψη των μέσων έκφρασης και επικοινωνίας του εικαστικού χώρου, αποκλεισμένος από τον περιοδικό και ημερήσιο τύπο και την ηλεκτρονική οθόνη της τηλεόρασης. Καλύπτουν τα ηλεκτρονικά παράθυρά της τα χοντρόδερμα φτηνά μυαλά σε καθημερινή βάση με στόχο τον παραγοντισμό και τη λεηλάτηση του ανοχύρωτου εικαστικού χώρου της πρωτοπορίας.
Έτσι θα πω ότι όλα αυτά ευνοούν και ενισχύουν τη θέση του ART ACT για την ενθουσιώδη εισροή στις αίθουσές του σε όλους όσοι αντέχουν τον κοινωνικό διάλογο. Μ' αυτόν τον τρόπο σπάει τους κλειστούς κώδικες επικοινωνίας που επιμένουν να λειτουργούν χωρίς νομικό πλαίσιο, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με υποχρεώσεις στην εν αφασία πολιτεία. Λάτρης του μπιγκ μπράδερ. Ψυχαγωγία - εκτελεστικό απόσπασμα της ελεύθερης συνείδησης.
Το ART ACT λειτουργεί σαν μια απελευθερωμένη νησίδα στο χάος των αντιπαραθέσεων και προφέρει ποιητικές ανάσες στους εξορισμένους ναυαγούς ποιητές και προς τιμήν του.
Η άλλη σοβαρή διάγνωση είναι το πυκνό ετήσιο πρόγραμμα και η ποικιλία της θεματολογίας του. Αλλιώς θα ήταν ένας ακόμα χώρος άτολμος και άχρωμος και μια απ' τα ίδια. Θα ήταν υπάκουο στις υποδείξεις των ηλεκτρονικών εργολάβων που δρουν μέσα κι έξω από το κράτος, οργανωμένοι μιντιάτορες του πήλινου γιγαντισμού.
Τον χώρο του κινεί εμπνευσμένα ο 50χρονος ζωγράφος Χρήστος Θεοφίλης, χρόνια ασκημένος στις δημόσιες σχέσεις, και το σημαντικότερο είναι που το ART ACT δρα έξω από τα κατεστημένα εικαστικά ενυδρεία ως ελευθερογνώμων του άδολου ποιητικού ψυχισμού, μόνιμα μεθυσμένος για το αύριο.
Τα όρια της ιδεολογίας και της αισθητικής του είναι ο χώρος της μοντέρνας τέχνης αλλά και ανοιχτός στη σημερινή κυρίαρχη εννοιολογική τέχνη και έτοιμος πάλι να αποδεχτεί και τη βιοτέχνη, επική διάσταση και εσωτερική αξία του ηλεκτρονικού τεχνολογικού πολιτισμού, διάσπαρτος στους ιστούς του νεαρού 21ου ηλεκτρονικού αιώνα.
Οι εικαστικοί καλλιτέχνες και οι θεωρητικοί του κριτικού στοχασμού έχουν διαλέξει ως αφετηρία, και το γνωρίζει καλά αυτό ο Θεοφίλης, τη γενιά του '80. Και από εκεί ξεκινούν με σιγουριά να ρίξουν φως στο σήμερα. Η γενιά του '80 έσπασε εντυπωσιακά την παραδοσιακή φόρμα γραφής και γι' αυτό δικαιούται να περάσει άγρυπνη απ' τα προπύλαια του επαναστατημένου ακραία 21ου αιώνα με τις πολλές και νεότερες πρωτοπορίες στην τέχνη και τον στοχασμό.
* Ο Κώστας Σταυρόπουλος είναι τεχνοκριτικός
--------------------------------------------------------------------------------
Copyright © "Η ΑΥΓΗ".
--------------------------------------------------------------------------------
Συντάκτης : Ημ/νία καταχώρησης : 24/08/2007 14:17:58
--------------------------------------------------------------------------------
Του Κώστα ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Πριν ακόμα ανοίξει τις πόρτες του το ART ACT στο νοήμον κοινό και στους πρωτοκλασάτους εικαστικούς καλλιτέχνες και τους θεωρητικούς της τέχνης: αισθητικούς, ιστορικούς και τεχνοκριτικούς, για έναν ανοιχτό διάλογο ως τη διαλεκτική του ένταση και όχι παραπέρα στον καβγά του αντιπάλου, γέμισε ο χώρος του από γόνιμο ενθουσιασμό συμμετοχής. Και τώρα αναρωτιούνται οι καχύποπτοι και οι αφελείς ποιες είναι οι αιτίες αυτού του ενθουσιασμού.
Έχει πράγματι ιδιαίτερο ενδιαφέρον πριν απ' όλα η συνάντηση σε κοινό χώρο ή στίβο των ελεύθερων κοινωνικών ιδεών, καθώς αντέχουν στις αντιπαραθέσεις των διαφορετικών. Θερμό πεδίο και υλικό της μαχόμενης σκέψης των ριζοσπαστικών ενοραματικών προσανατολισμών.
Μικρός εις το δέμας ο χώρος του ART ACT, μεγάλες όμως σε μέγεθος οι πνευματικές και οι καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Στο χώρο συναντιούνται και τα δύο είδη, οι κάτοχοι ενός κάποιου πανεπιστημιακού παπίρ και οι συγγραφείς του επαναστατικού κοινωνικού στοχασμού και τέχνης, που τους στηρίζει το έργο τους, ίδιοι με τον νομπελίστα Πορτογάλο Σαραμάγκο ή τον Ρίτσο και τον Αλεξάνδρου.
Αυτή η συνάντηση συνουσίας έχει το καλό που δημιουργεί σχέσεις γονιμικής ερωτικής χημείας στην τέχνη. Και μακριά από τους αφορισμούς του Ζαν Μπωντριγιάρ, που ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι λέξεις και οι έννοιες ριζοσπαστικός, επαναστάτης, διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, αντίπαλα στρατόπεδα και άλλα. Μιλάει με αφελή αυτοπεποίθηση και αυταπάτη συνάμα για το τέλος της ιστορίας, της τέχνης, της ιδεολογίας και άλλα παρόμοια αποφθέγματα, θεωρητικά σλόγκαν μάλλον με επτασφράγιστα σελοφάν, έγκλειστα του ακινητοποιημένου κριτικού στοχασμού.
Τα ισχυρίζεται όλα αυτά ο Μπωντριγιάρ γιατί δεν πήρε μυρουδιά απ' τη σημερινή κοινωνική ιδεολογία και συμπεριφορά της υπαρκτής ατομικής πρωτοβουλίας με κριτική παρέμβαση και το είδος της ανυποχώρητης κοινωνικής αντιστασιακής συνείδησης κατά της κατεστημένης κοινωνικής εξουσίας, που τη συνθέτουν η κρατική και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Πανικόβλητες από τον φόβο μήπως και χάσουν τον λουφέ του κοινωνικού παραγοντισμού και του άκρατου επαγγελματισμού της τεχνεμπορίας. Αντίπαλός τους η ατομική πρωτοβουλία, που επιμένει να αυτοδιαχειρίζεται της δικής της παραγωγής τα πνευματικά και καλλιτεχνικά προϊόντα και να μην παραδίνεται στη μαστρωπία της ένοχης τεχνεμπορίας, που παράγει το έργο εκ προθέσεως σφάγιο της υπεροργανωμένης αγοράς του ηλεκτρονικού μετακαπιταλισμού. Δεν έχει πάρει μυρουδιά επίσης ο αγαπητός Μπωντριγιάρ την κυριαρχία της ηλεκτρονικής τεχνολογικής επανάστασης στο μέγιστο σήμερα.
Συντηρείται με παρωχημένες ιδέες και αντιλήψεις του ακινητοποιημένου παρελθόντος, καθώς και από τα αφοριστικά θεωρητικά σλόγκαν του μεταμοντέρνου τάχα. Αρκεί να βάλεις μια λέξη στο "μετά" και όλα έπονται και φαντάζουν πήλινος δράκοντας του καινούργιου. Αγνοεί το ειδικό βάρος της δυναμικής παρουσίας των σύγχρονων ηλεκτρονικών μεταβιομηχανικών κοινωνικών και τον ηλεκτρονικό τεχνολογικό πολιτισμό, αντίθετος στον ηλεκτρονικό τεχνολογικό ολοκληρωτισμό. Αν δεν υπάρξει βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων δεδομένων, η θεωρία θα αναπαράγει τον εαυτό της λέγοντας κουραφέξαλα συνθήματα, αντί να σκύψει στα νάματα των ποιητικών χρησμών του γίγνεσθαι.
Η ίδια η ιστορία απαντάει στο ερώτημα από μόνη της και δεν μας κάνει τη χάρη να αδρανούμε για λίγο έστω. Οι θεωρητικές πεποιθήσεις χωρίς αντίκρισμα και η επαλήθευση στην άγια καθημερινότητα, ανοιχτός ορίζοντας των πολλαπλών ροών στην τέχνη και τη σύγχρονη σκέψη, πάει ο κόπος χαμένος.
Το ART ACT τα διαπραγματεύεται όλα αυτά στον χώρο του με ωριμότητα και θάρρος ως σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, υποκείμενη στη δραματική έλλειψη των μέσων έκφρασης και επικοινωνίας του εικαστικού χώρου, αποκλεισμένος από τον περιοδικό και ημερήσιο τύπο και την ηλεκτρονική οθόνη της τηλεόρασης. Καλύπτουν τα ηλεκτρονικά παράθυρά της τα χοντρόδερμα φτηνά μυαλά σε καθημερινή βάση με στόχο τον παραγοντισμό και τη λεηλάτηση του ανοχύρωτου εικαστικού χώρου της πρωτοπορίας.
Έτσι θα πω ότι όλα αυτά ευνοούν και ενισχύουν τη θέση του ART ACT για την ενθουσιώδη εισροή στις αίθουσές του σε όλους όσοι αντέχουν τον κοινωνικό διάλογο. Μ' αυτόν τον τρόπο σπάει τους κλειστούς κώδικες επικοινωνίας που επιμένουν να λειτουργούν χωρίς νομικό πλαίσιο, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με υποχρεώσεις στην εν αφασία πολιτεία. Λάτρης του μπιγκ μπράδερ. Ψυχαγωγία - εκτελεστικό απόσπασμα της ελεύθερης συνείδησης.
Το ART ACT λειτουργεί σαν μια απελευθερωμένη νησίδα στο χάος των αντιπαραθέσεων και προφέρει ποιητικές ανάσες στους εξορισμένους ναυαγούς ποιητές και προς τιμήν του.
Η άλλη σοβαρή διάγνωση είναι το πυκνό ετήσιο πρόγραμμα και η ποικιλία της θεματολογίας του. Αλλιώς θα ήταν ένας ακόμα χώρος άτολμος και άχρωμος και μια απ' τα ίδια. Θα ήταν υπάκουο στις υποδείξεις των ηλεκτρονικών εργολάβων που δρουν μέσα κι έξω από το κράτος, οργανωμένοι μιντιάτορες του πήλινου γιγαντισμού.
Τον χώρο του κινεί εμπνευσμένα ο 50χρονος ζωγράφος Χρήστος Θεοφίλης, χρόνια ασκημένος στις δημόσιες σχέσεις, και το σημαντικότερο είναι που το ART ACT δρα έξω από τα κατεστημένα εικαστικά ενυδρεία ως ελευθερογνώμων του άδολου ποιητικού ψυχισμού, μόνιμα μεθυσμένος για το αύριο.
Τα όρια της ιδεολογίας και της αισθητικής του είναι ο χώρος της μοντέρνας τέχνης αλλά και ανοιχτός στη σημερινή κυρίαρχη εννοιολογική τέχνη και έτοιμος πάλι να αποδεχτεί και τη βιοτέχνη, επική διάσταση και εσωτερική αξία του ηλεκτρονικού τεχνολογικού πολιτισμού, διάσπαρτος στους ιστούς του νεαρού 21ου ηλεκτρονικού αιώνα.
Οι εικαστικοί καλλιτέχνες και οι θεωρητικοί του κριτικού στοχασμού έχουν διαλέξει ως αφετηρία, και το γνωρίζει καλά αυτό ο Θεοφίλης, τη γενιά του '80. Και από εκεί ξεκινούν με σιγουριά να ρίξουν φως στο σήμερα. Η γενιά του '80 έσπασε εντυπωσιακά την παραδοσιακή φόρμα γραφής και γι' αυτό δικαιούται να περάσει άγρυπνη απ' τα προπύλαια του επαναστατημένου ακραία 21ου αιώνα με τις πολλές και νεότερες πρωτοπορίες στην τέχνη και τον στοχασμό.
* Ο Κώστας Σταυρόπουλος είναι τεχνοκριτικός
--------------------------------------------------------------------------------
Copyright © "Η ΑΥΓΗ".
--------------------------------------------------------------------------------
Art-Act
Το Art-Act είναι ένας καθαρά καλλιτεχνικός χώρος, όπου υπάρχει η δυνατότητα του διαλόγου ανάμεσα στους θεωρητικούς και τους καλλιτέχνες επάνω σε θέματα που αφορούν την τέχνη, αλλά και την παιδεία ή την κοινωνία. Είναι μία μικρή σε τετραγωνικά μέτρα, αίθουσα, αλλά μεγάλη και περιεκτική από ιδέες, διάθεση, και κυρίως από απόψεις όλων των τάσεων. Ο ζωγράφος Χρήστος Θεοφίλης που είναι ο εμπνευστής και μοναδικός συντελεστής της ιδέας αυτής, εργάζεται ασταμάτητα, σχεδιάζει το πρόγραμμα των ομιλιών, έρχεται σε επαφή με τους καλλιτέχνες και τους θεωρητικούς και στη συνέχεια διευθύνει με ευγένεια και μαεστρία τις συναντήσεις.
Για τον ιστορικό ή θεωρητικό της τέχνης, ειδικότερα, το Art-Act είναι πραγματικά πολύτιμο. Η μελέτη της ιστορίας της τέχνης είναι στείρα χωρίς την επαφή και το διάλογο με τους ίδιους τους δημιουργούς. Ο ιστορικός συνειδητοποιεί εκεί ότι οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι «εικαστικοί» γνωρίζουν τα πράγματα από «μέσα», όχι επιφανειακά . Στο Art-Act δεν έχουν σημασία οι χρονολογίες και τα κινήματα, αλλά η ίδια η δημιουργία. Στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται, εκτός των άλλων, και από την απομόνωση του ανθρώπου, ένας τέτοιος χώρος, στον οποίο αναπτύσσεται η επικοινωνία και ο ελεύθερος διάλογος, είναι μία όαση, μία ανάσα. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα ήταν και η ατμόσφαιρα στο café Guerbois, εκεί όπου οι Ιμπρεσιονιστές συναντιόντουσαν με τους λογοτέχνες και τους ποιητές της εποχής και μιλούσαν για την τέχνη. Κάπως έτσι, άλλωστε, δημιουργούνται και οι νέες ιδέες.
Μελίτα Εμμανουήλ
Καθηγήτρια Ιστορίας της ΤέχνηςΣχολή Αρχιτεκτόνων, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
Το Art-Act είναι ένας καθαρά καλλιτεχνικός χώρος, όπου υπάρχει η δυνατότητα του διαλόγου ανάμεσα στους θεωρητικούς και τους καλλιτέχνες επάνω σε θέματα που αφορούν την τέχνη, αλλά και την παιδεία ή την κοινωνία. Είναι μία μικρή σε τετραγωνικά μέτρα, αίθουσα, αλλά μεγάλη και περιεκτική από ιδέες, διάθεση, και κυρίως από απόψεις όλων των τάσεων. Ο ζωγράφος Χρήστος Θεοφίλης που είναι ο εμπνευστής και μοναδικός συντελεστής της ιδέας αυτής, εργάζεται ασταμάτητα, σχεδιάζει το πρόγραμμα των ομιλιών, έρχεται σε επαφή με τους καλλιτέχνες και τους θεωρητικούς και στη συνέχεια διευθύνει με ευγένεια και μαεστρία τις συναντήσεις.
Για τον ιστορικό ή θεωρητικό της τέχνης, ειδικότερα, το Art-Act είναι πραγματικά πολύτιμο. Η μελέτη της ιστορίας της τέχνης είναι στείρα χωρίς την επαφή και το διάλογο με τους ίδιους τους δημιουργούς. Ο ιστορικός συνειδητοποιεί εκεί ότι οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι «εικαστικοί» γνωρίζουν τα πράγματα από «μέσα», όχι επιφανειακά . Στο Art-Act δεν έχουν σημασία οι χρονολογίες και τα κινήματα, αλλά η ίδια η δημιουργία. Στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται, εκτός των άλλων, και από την απομόνωση του ανθρώπου, ένας τέτοιος χώρος, στον οποίο αναπτύσσεται η επικοινωνία και ο ελεύθερος διάλογος, είναι μία όαση, μία ανάσα. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα ήταν και η ατμόσφαιρα στο café Guerbois, εκεί όπου οι Ιμπρεσιονιστές συναντιόντουσαν με τους λογοτέχνες και τους ποιητές της εποχής και μιλούσαν για την τέχνη. Κάπως έτσι, άλλωστε, δημιουργούνται και οι νέες ιδέες.
Μελίτα Εμμανουήλ
Καθηγήτρια Ιστορίας της ΤέχνηςΣχολή Αρχιτεκτόνων, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
"TA NEA" Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006Αρ. Φύλλου 18650
ΧΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ
Εξημερώνεται η πρωτοπορία;
Το μοντέρνο ύφος κυριαρχεί στην εικαστική σκηνή. Όχι βέβαια πάνω από τους καναπέδες των σπιτιών ή στις εκθέσεις των γνωστών γκαλερί, αλλά στις εγκαταστάσεις ή περφόρμανς που γίνονται σε πρώην στρατόπεδα ή εργοστάσια και σε αρχαιολογικούς χώρους, σε σταθμούς μετρό, σε γκαλερί του Ψυρή και στις σελίδες των περιοδικών λάιφ-στάιλ και διασκέδασης. Δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς, το φαινόμενο βρίσκεται πάλι σε έξαρση εντυπώσεων, ενώ η «άλλη πλευρά» - η ζωγραφική με μπογιές πάνω σε μουσαμά - εξακολουθεί να είναι αυτή που αγοράζεται αθόρυβα και κυριαρχεί στους πιο χειμωνιάτικους εκθεσιακούς μήνες.
Δεν έχει τις συμβατικές ιεραρχήσεις η περιοχή αυτή της σύγχρονης τέχνης, οι «φυλές» των ακραίων μοντέρνων κυβερνώνται από κριτήρια όπως: ποιος κατόρθωσε να επιλεγεί σε μεγάλη έκθεση τεχνοκριτικού, ποιος έκανε παράξενη περφόρμανς, ποιος μας έκανε να μην καταλαβαίνουμε τι ακριβώς βλέπουμε στο βιντεο-έργο του. Εύλογο μεν - οι πρωτοπόροι «δεν πιστεύουν στην Ιστορία, αφού έχει παραδείγματα για οτιδήποτε» -, ανεξήγητο από την άλλη αφού οι εικαστικές αυτές δραστηριότητες, αν και εφήμερες, καταγράφονται προσεκτικά ως ντοκουμέντα και γίνονται «δείγμα εργασίας», σε φακέλους υποψηφίων καθηγητών καλλιτεχνικών σχολών.
Λογιότητα: Προσωπικά, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ευρύτατη αυτή περιοχή καλλιτεχνικών γεγονότων θα πρέπει να ονομασθεί «λόγια» ή βιβλιογραφική τέχνη, αφού καθοριστικό στοιχείο της είναι η έντονη σχέση με θεωρίες, η προτεραιότητα των εννοιακών προθέσεων εις βάρος του ευτοεξηγούμενου οπτικού αποτελέσματος και τέλος η απασχόληση επιβίωσης για τους περισσότερους που δεν είναι άλλη από τη διδασκαλία στη μέση ή ανώτατη εκπαίδευση.
Επειδή πάντως η Ιστορία υπάρχει και τα πρωτόκολλα μετράνε, για τους μελετητές έστω, καλό θα είναι οι φιλότεχνοι αυτών των περιοχών να τιμούν τους ιστορικούς πρωτοπόρους τους, αυτούς στους οποίους κόστισε η καινοτομία, ιδίως αφού έγινε σε εποχές που η χλεύη ήταν δεδομένη και όχι ο έπαινος του λάιφ-στάιλ, όπως σήμερα. Ποιος θυμάται - τεχνοκριτικός ή μουσείο - ας πούμε τον Λεωνίδα Χρηστάκη απ' τα χρόνια του 1950;
Υπάρχει ένας χώρος τέχνης που μαζεύει αυτές τις καλλιτεχνικές δυνάμεις, όχι τόσο αυτές που ακούγονται από τις εκδηλώσεις των μουσείων, όσο τις «άστεγες», αλλά καθόλου άγνωστες. Αναφέρομαι στο Art-act, έναν μικρό αλλά υπερδραστήριο χώρο εκδηλώσεων «για λίγους», κυριολεκτικά και μεταφορικά, δύσκολο να τον βρει κανείς πίσω από τον Άρειο Πάγο, αλλά φεύγοντας είχα την ευχάριστη γεύση που άφηνε στο μυαλό και στις αισθήσεις πριν δεκαετίες ο «Δεσμός» της Ακαδημίας, η «Ώρα» του Μπαχαριάν, η «Άλλη Πόλη» των Χονδρού-Κατσιάνη και η «Τούντα» στα πρώτα της χρόνια. Ο διευθυντής Χρήστος Θεοφίλης, εικαστικός καλλιτέχνης ο ίδιος, διαμόρφωσε ένα πρόγραμμα όπου για μήνες και μέρα παρά μέρα θα γίνονται εκδηλώσεις (εκθέσεις και συζητήσεις) που καλύπτουν όλο το εικαστικό φάσμα, με σχεδόν όλους τους θεωρητικούς σε παρέλαση.
ΤΑ ΝΕΑ , 27/09/2006 , Σελ.: P35Κωδικός άρθρου: A18650P352
Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από "ΤΑ ΝΕΑ", στη διεύθυνση http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18650&m=P35&aa=2
ΧΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ
Εξημερώνεται η πρωτοπορία;
Το μοντέρνο ύφος κυριαρχεί στην εικαστική σκηνή. Όχι βέβαια πάνω από τους καναπέδες των σπιτιών ή στις εκθέσεις των γνωστών γκαλερί, αλλά στις εγκαταστάσεις ή περφόρμανς που γίνονται σε πρώην στρατόπεδα ή εργοστάσια και σε αρχαιολογικούς χώρους, σε σταθμούς μετρό, σε γκαλερί του Ψυρή και στις σελίδες των περιοδικών λάιφ-στάιλ και διασκέδασης. Δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς, το φαινόμενο βρίσκεται πάλι σε έξαρση εντυπώσεων, ενώ η «άλλη πλευρά» - η ζωγραφική με μπογιές πάνω σε μουσαμά - εξακολουθεί να είναι αυτή που αγοράζεται αθόρυβα και κυριαρχεί στους πιο χειμωνιάτικους εκθεσιακούς μήνες.
Δεν έχει τις συμβατικές ιεραρχήσεις η περιοχή αυτή της σύγχρονης τέχνης, οι «φυλές» των ακραίων μοντέρνων κυβερνώνται από κριτήρια όπως: ποιος κατόρθωσε να επιλεγεί σε μεγάλη έκθεση τεχνοκριτικού, ποιος έκανε παράξενη περφόρμανς, ποιος μας έκανε να μην καταλαβαίνουμε τι ακριβώς βλέπουμε στο βιντεο-έργο του. Εύλογο μεν - οι πρωτοπόροι «δεν πιστεύουν στην Ιστορία, αφού έχει παραδείγματα για οτιδήποτε» -, ανεξήγητο από την άλλη αφού οι εικαστικές αυτές δραστηριότητες, αν και εφήμερες, καταγράφονται προσεκτικά ως ντοκουμέντα και γίνονται «δείγμα εργασίας», σε φακέλους υποψηφίων καθηγητών καλλιτεχνικών σχολών.
Λογιότητα: Προσωπικά, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ευρύτατη αυτή περιοχή καλλιτεχνικών γεγονότων θα πρέπει να ονομασθεί «λόγια» ή βιβλιογραφική τέχνη, αφού καθοριστικό στοιχείο της είναι η έντονη σχέση με θεωρίες, η προτεραιότητα των εννοιακών προθέσεων εις βάρος του ευτοεξηγούμενου οπτικού αποτελέσματος και τέλος η απασχόληση επιβίωσης για τους περισσότερους που δεν είναι άλλη από τη διδασκαλία στη μέση ή ανώτατη εκπαίδευση.
Επειδή πάντως η Ιστορία υπάρχει και τα πρωτόκολλα μετράνε, για τους μελετητές έστω, καλό θα είναι οι φιλότεχνοι αυτών των περιοχών να τιμούν τους ιστορικούς πρωτοπόρους τους, αυτούς στους οποίους κόστισε η καινοτομία, ιδίως αφού έγινε σε εποχές που η χλεύη ήταν δεδομένη και όχι ο έπαινος του λάιφ-στάιλ, όπως σήμερα. Ποιος θυμάται - τεχνοκριτικός ή μουσείο - ας πούμε τον Λεωνίδα Χρηστάκη απ' τα χρόνια του 1950;
Υπάρχει ένας χώρος τέχνης που μαζεύει αυτές τις καλλιτεχνικές δυνάμεις, όχι τόσο αυτές που ακούγονται από τις εκδηλώσεις των μουσείων, όσο τις «άστεγες», αλλά καθόλου άγνωστες. Αναφέρομαι στο Art-act, έναν μικρό αλλά υπερδραστήριο χώρο εκδηλώσεων «για λίγους», κυριολεκτικά και μεταφορικά, δύσκολο να τον βρει κανείς πίσω από τον Άρειο Πάγο, αλλά φεύγοντας είχα την ευχάριστη γεύση που άφηνε στο μυαλό και στις αισθήσεις πριν δεκαετίες ο «Δεσμός» της Ακαδημίας, η «Ώρα» του Μπαχαριάν, η «Άλλη Πόλη» των Χονδρού-Κατσιάνη και η «Τούντα» στα πρώτα της χρόνια. Ο διευθυντής Χρήστος Θεοφίλης, εικαστικός καλλιτέχνης ο ίδιος, διαμόρφωσε ένα πρόγραμμα όπου για μήνες και μέρα παρά μέρα θα γίνονται εκδηλώσεις (εκθέσεις και συζητήσεις) που καλύπτουν όλο το εικαστικό φάσμα, με σχεδόν όλους τους θεωρητικούς σε παρέλαση.
ΤΑ ΝΕΑ , 27/09/2006 , Σελ.: P35Κωδικός άρθρου: A18650P352
Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από "ΤΑ ΝΕΑ", στη διεύθυνση http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18650&m=P35&aa=2
art_act
Στην εικαστική Αθήνα του 2007 που «βράζει» από φιλόδοξα projects και αναρίθμητους αυτοαναγορευμένους παράγοντες, τo Art-act είναι μια διαφορετική κατάσταση. Σε μια κοινωνία (και αυτό επηρεάζει και τα εικαστικά) στραμμένη όλο και περισσότερο στην κερδοσκοπία, το art-act δεν έχει οποιαδήποτε εμπλοκή σ’ αυτό, ούτε και αποτελεί συγκοινωνούν δοχείο για άλλες κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Σε μια εικαστική κοινότητα (καλλιτέχνες και θεωρητικοί) που συνήθιζαν να εκφράζονται με βαρύγδουπο, ξύλινο λόγο και με το αζημίωτο λατρείες το Art-act προτείνει απλές κουβέντες, συχνά ειλικρινείς. Σε μια εποχή όπου οι ομάδες συσπειρώνονται γύρω από δίπολα (αναπαραστατικοί-εννοιακοί, πρωτοβάθμιοι-δευτεροβάθμιοι, πρωτοποριακοί-οπισθοδρομικοί, γέροι-νέοι, Βρετανοί-όχι Βρετανοί,…) το Art-act κάνει πράξη έναν πραγματικό πλουραλισμό. Οι συγκεντρώσεις γίνονται εδώ δύο φορές τη βδομάδα (Δευτέρα και Παρασκευή) γύρω στις 8.00 το βράδυ. Καλλιτέχνες παρουσιάζουν τη δουλειά τους, θεωρητικοί αναλύουν κάποιο θέμα, αμφότεροι συζητούν και (συχνά) συγκρούονται (όχι αναγκαστικά οι πρώτοι με τους δεύτερους) όμως αυτό είναι που δίνει τη σημασία σ’ αυτή τη δραστηριότητα. Και που αλλού θα δεις ιστορικές μορφές της μεταπολεμικής τέχνης να διαπληκτίζονται με εξεγερμένους νέους; Δεν είναι γκλάμουρ αλλά είναι οικείο. Δεν είναι της μόδας αλλά συχνά είναι συγκινητικό. Δεν είναι πάντα ενδιαφέρον αλλά είναι πάντα ανοιχτό σε όλους.
Θανάσης Μουτσόπουλος
art_act
Σφαέλου 3 & Ν. Σολιώτη 33, Γκύζη / 3, Sfaelou St & 33, N. Solioti St., Gyzi
Στην εικαστική Αθήνα του 2007 που «βράζει» από φιλόδοξα projects και αναρίθμητους αυτοαναγορευμένους παράγοντες, τo Art-act είναι μια διαφορετική κατάσταση. Σε μια κοινωνία (και αυτό επηρεάζει και τα εικαστικά) στραμμένη όλο και περισσότερο στην κερδοσκοπία, το art-act δεν έχει οποιαδήποτε εμπλοκή σ’ αυτό, ούτε και αποτελεί συγκοινωνούν δοχείο για άλλες κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Σε μια εικαστική κοινότητα (καλλιτέχνες και θεωρητικοί) που συνήθιζαν να εκφράζονται με βαρύγδουπο, ξύλινο λόγο και με το αζημίωτο λατρείες το Art-act προτείνει απλές κουβέντες, συχνά ειλικρινείς. Σε μια εποχή όπου οι ομάδες συσπειρώνονται γύρω από δίπολα (αναπαραστατικοί-εννοιακοί, πρωτοβάθμιοι-δευτεροβάθμιοι, πρωτοποριακοί-οπισθοδρομικοί, γέροι-νέοι, Βρετανοί-όχι Βρετανοί,…) το Art-act κάνει πράξη έναν πραγματικό πλουραλισμό. Οι συγκεντρώσεις γίνονται εδώ δύο φορές τη βδομάδα (Δευτέρα και Παρασκευή) γύρω στις 8.00 το βράδυ. Καλλιτέχνες παρουσιάζουν τη δουλειά τους, θεωρητικοί αναλύουν κάποιο θέμα, αμφότεροι συζητούν και (συχνά) συγκρούονται (όχι αναγκαστικά οι πρώτοι με τους δεύτερους) όμως αυτό είναι που δίνει τη σημασία σ’ αυτή τη δραστηριότητα. Και που αλλού θα δεις ιστορικές μορφές της μεταπολεμικής τέχνης να διαπληκτίζονται με εξεγερμένους νέους; Δεν είναι γκλάμουρ αλλά είναι οικείο. Δεν είναι της μόδας αλλά συχνά είναι συγκινητικό. Δεν είναι πάντα ενδιαφέρον αλλά είναι πάντα ανοιχτό σε όλους.
Θανάσης Μουτσόπουλος
art_act
Σφαέλου 3 & Ν. Σολιώτη 33, Γκύζη / 3, Sfaelou St & 33, N. Solioti St., Gyzi
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)